Kilig Moments

@ nuy josee, minsan ang emotional na karanasan sa buhay ng tao ang malimit bumago ng pananaw at takbo nito,…..binabasa ko ang ilan sa mga blogs at post mo(hal: yung kwento mo sa depresyon thread by alitaptap), may lalim at para bang laging may halong hapdi ng hagupit ngunit sa pansin ko’y matapang ka pinipilit mong isalin o ibaling sa masasaya o positibong adhikain, duon ka bumabawi o humuhugot ng buntong hininga ng yong lakas. Kaya ako tuluy ay kinikilig mismo sayu,,,,,,nyahaha:) ulay ni manay jane makata na ako hahaha. joke lang nuy josee, another nice sharing from you nuy josee…

@ manay jane; may pagka-manghuhula ka tabe hehehehe:P

Ganda naman ng Thread na ito….. di ko maiwasang mag-cross ng
memory lane,
Kailan kaya ako huling na in love? Matagal na. Siguro oo, siguro indi. Wala
na akong alam kung kailan yun, wala na din akong ideya kung pano ako na
inlove. Ang alam ko hanggang ngayun, at sapat na yun sigurong dahilan, na
manatili ang matamis na ala-ala na dati ako’y…umibig.
Hinahanap ko ang magic moments na naranasan ko noong high school ako.
Simpleng smile lang galing sa kanya, handa na akong magpsagasa sa Penaranda.
Yung mga tipong pagnakita mo ang pangalan niya sa cellphone mo, nagsisigawan
ka na, lundag, roll.
kababata ko si REZA. gusgusin at magaling magsulat
ng pangalan habang jumijingle noong kami’y supling pa. siya rin ang nagpauso
sa lugar namin ng paglalagay ng sinelas sa mga siko para bumilis ang takbo sa
tumbang preso, patintero at agawan base. Sya ang aking Besfren sa kanya ko
minsan inihabilin ang aking buhay na kong di man ako makaligtas sa
operasyon, sya na sana ang bahala sa lahat-lahat. Palagi syang nandoon para
palakasin ang aking loob. Parang musika pa sa aking pandinig ng sabihin nya
sa aking “Tumigil ka! wala pang namamatay sa TULI!Malayo sa bituka
yan”. At wag ka nandoon sya sa harap ng tinuli ako, sya pa nga ang taga
nguya ng talbos ng bayabas at nagbulontaryong humawak ng labaha. Kaya mula
noon, kinilig na ako yung kilig na ramdam ko pa hanggang ngayong nginunguya
ko ang isang supot ng Boy Bawang.
1998, 17 pa lang ako nun…dun ako naunang umibig at magmahal, sa isang
kaibigan at kababata na itatago na lang natin sa pangalang “REZA”.
dati, malaki ang epekto sakin ng pangalang yan.. Matangkad siya at lalong
gumaganda. AS IN! lumiliit yung mata niya pag tumititig siya sa kausap niya.
Yung dimples niya lumalabas kahit hindi siya ngumingiti. Mula kasi nang
mag-college, hindi ko na siya nakita uli.
hindi ko sya nakuhang ligawan kasi noong panahong iyon, ang inisip ko,
masisira ang pagkakaibigan namin. Marami ang nagsasabi na may chance ako,
but I let it go that way. parang magiging traydor kasi ako at one point kasi
besfren ko yun, kabatak pa…tapos wala syang kamalay-malay na iniirog na
pala sya ng mura kong puso noon. pero pano naman pag nalaman nya? may chance
ba na mahalin din nya ko at ma-reciprocate yung nararam daman namin sa isa’t
isa? taking risk na naman…kabado ako kasi hindi ako makatingin ng diretso sa
kanya, nahihiya ako..para bang malalaman nya ang nilalaman ng puso at utak
ko pag nagkabanggaan ang aming mga mata. kaya yuko na lang ang ginagawa kong
pagtatakip sa nararamdaman kong nagsusumigaw at nagsusumingaw na noon …..i’m
showing the symptoms and signs na talagang head over heels na akong nahulog
sa kanya…lubog na lubog..hindi ko maitatanggi..pero hindi ko naman maamin
sa kanya.
Sa isang banda, naisip ko rin, tama na bang maging ganito na lang ako? Deep
inside… naiihi ako tuwing napasagi ang mukha niya sa eyeballs ko. Parang
mag-seseparate ang retina ng mata ko ko sa iris sa kakasunod sa nilalakaran
niya. Indi ko mapigilan ang pagtibok ng puso ko tuwing nandyan siya. One
time, dumugo ilong ko sa kakabanga sa kanya. Sinadya ko talagang magmukhang
tanga tapos kunwari babanga ako sa kanya. Ang sarap ng feeling nung
pagkabangga ko tapos sabay tumba sa semento na floor ng Pacific-LCC Mall of
Asia.
Close lang siguro kami talaga, marami sana akong love letter na ginawa
…………pero ala talaga akong lakas ng loob para ibigay…kaya
pinagpatuloy ko na lang ang ganitong relasyon at sitwasyon…kahit alanganin
..kahit pa nasasaktan ako dahil ang alam nya’y besfren lang talaga ang
feelings ko sa kanya..okay lang masaya naman…okay na to sa loob ko at
least napapasaya ko sya. Madalas nga napapansin ko kapag kausap ko sya panay ang
galaw nya ng buhok, pag makipagusap medyo naka slant ang upper body nya
palapit sakin, kapag nakaupo kami yung tuhod nya nakaturo sa direksyon ko,
minsan naman namumungay ang mata kapag kausap ko, kakaiba ang timbre ng boses
at napapansin ko parang lumalaki ang pupil ng kanyang mata kapag nagkikita
kami. Madalas concern sya, kasi nga ganon lang talga sya. Pag sad ka,
makiki-sad din sya. Pag happy ka,…di happy din sya para sayo sympre. Minsan
naman maka-touch at makalingkis pa nga ganon na lang…pero walang malice
yun…touchy lang talaga. Yan pa lang naman… pero kwidaw tayo mga
boys..May mga babaeng sadyang malambing lang…wag bigyan ng malisya… okay?
Di ko namamalayan na gusto ko na pala sya to the point na sya na lang lagi
iniisip ko pero i try to fight for that..hanggang sa birthday ko may
surprise cake sya na binigay..(touch ako..lalo tuloy ako
na-inlove..OOOhhh)…tapos 2 months ulit ang dumaan..I find my self na
magplanong umaamin na sa kanya (bakit pa kasi nauso ang cp..ayun tuloy
nagkalakas ako ng loob umamin..haaaay?..) Salamat na lang sa nakaimbento ng
Cellphone. (feeling ko kasi pag sa personal ko ginawa yun hihimatayin
ako..hahaha!).
Nagkaron lang ako ng sapat na kapal ng mukha este lakas ng loob na sabihin
ang niloob ko, bahala na kako pagkatapos basta ang akin na lang wala akong
ineexpect in return.. Momentous ito sabi ko, sa tanang buhay ko e ngayon ko
lang to gagawin at nagawa ko naman.. ganun pala ang feeling…para akong pusang
manganganak. Pero yun nga, nagawa ko naman, buti na lang open minded yung
tao.
Kaya ko sinabi just to express what i’ve feel..ang
ending…(dandarandandadan………..) sinagot ako eh. ‘yun nga lang,
sa sobrang swerte ko, ang naging outcome nung ginawa ko? Akin na lang
yun…wahehehe…HINDI naging kami….ang sad.
Hindi nya ako sinagot…as in blank ???..naiwan ako sa ire…wala na akong
balita sa kanya, ang huli kong alam nasa Manila sya….Di ko man lang
nalaman ang sagot mula sa kanya. Gusto kong isipin na minahal din nya
ko…kahit sa pangarap lang…
Kaya umiyak na lang ako kasi parang naramdaman ko na yung verdict nya
sakin…hindi ako nakakain ng lunch…tapos para akong hilong talilong na
palipat-lipat sa mga kabarkada ko para konsoltahin. Umatungal ako ng
iyak….kesohodang nakakahiya at medyo naiskandalo ang mga tao sa tambayan
namin…it’s like being naked in public when I finally admitted na minahal
ko sya sa nakalipas na 10 taon at minamahal pa rin hanggang sa mgasandaling
iyon…nakisimpatya yata ang langit sa aking pagluluksa…umulan…pero hindi
ako natinag…gusto ko na nga lang maligo sa ulan para maitago ang mga
luhang di ko talaga mapigilan…pero dyahe naman kase masyado ng
award-winning kung gagawin ko pa yun…hahaha…kaya sumilong ako…tinanggap ko
ng maluwag sa loob ang hatol….eh wala naman akong magagawa kundi palipasin
na lang ang sakit at magtago sa mga pekeng ngiti…yun lang naman ang kaya
ko eh…hindi ko na kayang magtapang-tapangan…masyado ng masakit para gawin pa
yun.., it’s time na mag-move on at kalimutan na lang, hindi si Reza, kundi
yung narar

Siram kan istorya mo Nuy nuy. Ipadagos mo pa tabi ta garo magayon an ending kan istoryang ini. Kilig to the bones ako.=D